نه تنها از قدح مستی و از گل رنگ می جوشد

نوای محفل قدرت به صد آهنگ می جوشد

بجا واماندنت زیر قدم صد دشت گم دارد

اگر در گردش آیی خانه با فرسنگ می جوشد

جهان را بی تأمل کرده ای نظاره زین غافل

که این حیرت فزا از سینه های تنگ می جوشد

در این صحرا که یکسر بال طاووس است اجزایش

غباری گر به خود بالد همان نیرنگ میجوشد